Veel mensen focussen tegenwoordig als het over de dood gaat vooral op de positieve kanten ervan, de pijnloze kanten. "Er is geen dood, alleen verandering, transformatie". "Je ziel/geest sterft niet, alleen je lichaam houdt er mee op".
En dat is ook zo. Daarnaast staat dat veel mensen opzien tegen sterven. Het absolute sterven, als je lichaam er mee ophoudt. Maar ook het minder definitieve sterven. Bijvoorbeeld als je een partner verliest aan dood of scheiding. Dan sterft er een deel van jou, het deel dat levend verbonden was met die persoon. Of het 'sterven' van overtuigingen die je meedraagt.
Als de scheiding door jou niet gewild is, kan het heel moeilijk zijn om dat proces toch te laten gebeuren. Vergelijk het maar met het verschil tussen een boomblad dat in de zomer van de tak getrokken wordt, en het blad ernaast dat gewoon in de herfst door de boom vrijgegeven wordt, zodat beiden kunnen loslaten. Dat wat sterven moet, sterft, en dat wat mag voortleven, leeft voort.
In de boekenkast van mijn moeder staan veel gedichtenbundels, waaronder een aantal van Vasalis. En zo komt het dat ik het volgende gedicht voor het eerst gelezen heb toen ik 16 was, en net voor het eerst 'helemaal' misbruikt was door mijn vader. Het gedicht is me altijd bijgebleven. Het heeft me geholpen om in het reine te komen met het sterven dat ik toen ervoer.
Sotto voce
Zoveel soorten van verdrietik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo'n pijn,
maar het afgesneden zijn.
Nog is het mooi, 't geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden:
mazen van uw afwezigheid
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.
Arm en beschaamd zo arm te zijn.
De wereld waarin ik meende te leven was definitief stukgescheurd, en ik had me maar te redden.
Ik had afscheid te nemen van beelden en verwachtingen die ik had. Van mezelf, van mijn vader en moeder, mijn broers. De wereld om me heen. De veiligheid die ik als kind en puber als vanzelfsprekend verwachtte, was een illusie. En dat deed pijn. Het afgesneden zijn van die illusie van veiligheid deed heel erg zeer. Het heeft heel lang geduurd voordat ik die illusie, dat verlangen, kon vrijgeven, kon laten gaan. En daarin lag de heling: mijn overtuigingen over veiligheid of onveiligheid waren veel minder belangrijk dan ik ze gemaakt had.
Uiteindelijk kon ik het blaadje loslaten, naar de grond laten dwarrelen en laten sterven. Ik bleef leven, sterker en vitaler dan ooit. Ik had laten sterven wat sterven moest: mijn stilstaan in de tijd, en mijn vasthouden aan overtuigingen die me niet hielpen. En dus hield ik mijn levenskracht bij mij, klaar voor de nieuwe lente en de zomer.
In de komende trancereis gaan we werken met het thema Dood. Je eigen dood, iedere keer weer, in dit leven. De dood van geliefden, en scheiding van geliefden. De dood van overtuigingen die je niet helpen. We zullen oefeningen doen om in het moment van sterven te zijn, en een trancereis maken naar de sjamanistische dood.
Herfst is een tijd van oogst. En die oogst bestaat mede uit het laten sterven wat sterven mag of moet.
We beginnen weer om 20.30 uur, aan de Bieleveldslaan 14 in Harkstede. Kosten 10 Euro. En neem lekkere warme sloffen mee! De schoenen moeten namelijk in het andere huis blijven.
Ik heet jullie alvast van harte welkom bij de heerlijke houtkachel,
Liefs,
Maria
Geen opmerkingen:
Een reactie posten