donderdag 24 oktober 2013

Krachtdierinitiatie


Het was een mooie, letterlijk en figuurlijk warme bijeenkomst met twee ervaren trancereizigers. En vandaag was het zo ver: de ontmoeting met hun Krachtdier!
De energie was pittig: wervelend, snel als een paard, 'anders dan anders', zo richting onderwereld. De krachten van de plaats zelf waren sterk aanwezig. Nu merkte ik ook wat een goede plek het is. De nabijheid van een bron - de Scharmerplas is een welmeer - oude bomen, veld en veel ruimte/lucht maakten het heel gemakkelijk om in te tunen op de energieën die we nodig hadden voor deze specifieke reis. Hierdoor konden de reizigers onderweg goed alert blijven en lieten ze zich niet van hun stuk brengen door het 'anders' zijn van de onderwereld.

Erg mooi vond ik de verslagen van de twee reizen. Zoals altijd wordt de zoeker op de proef gesteld: je Krachtdier wil wel weten of je hem of haar tussen andere dieren kunt vinden, of jij de verbinding ook voelt vanuit je ziel. En daar hebben ze altijd hun truukjes voor. Maar het is gelukt, en love was in the air! Wat weer een bijzondere ervaring als mensen iets van zichzelf (terug)vinden. Dat wordt een relatie voor het leven.

Met dank aan de plek en alle spirits die ons op ons pad geholpen hebben. HO.

zaterdag 19 oktober 2013

Dood - anders dan u denkt.

Wat weer een bijzondere trancereis gisteravond. De volle maan straalde op ons neer, en daarom hebben we de beroking heerlijk buiten in het veld gedaan, met meteen maar een Tolteekse oefening om de maanenergie op te nemen erbij. Daarna binnen verder met een kort rondje kennismaking en het aanroepen van de windrichtingen, Moeder Aarde en het Groot Mysterie.
De oefeningen die volgden cirkelden allemaal rond de thema's verlies, afscheid en dood. En de laatste oefening, waarbij je eerst ging staan als een boom, daarna je blaadjes verloor en uiteindelijk zelf stierf en vermolmde was de voorbereiding op de trancereis.
Tijdens de trancereis waren er veel voorouderspirits aanwezig. Iedere reizger had er minstens twee bij zich uit de antieke tijd, die 'hun' nazaat goed begeleidden en verzorgden. Gisteravond kon ik er niets over zeggen, omdat ik er nog zo van onder de indruk was. Maar dat ze geholpen hebben werd wel duidelijk uit de ervaringen die mensen gehad hebben. Iedereen heeft het mysterie van de dood op zijn of haar manier mogen ervaren, net zoals in Oude Tijden de deelnemers aan de Eleusynische Mysterieën dat meemaakten. Niet-ingewijden toen viel het op dat het wel leek alsof de ingewijden niet meer bang waren voor de dood. Zelf spraken zij er niet over, omdat de ervaring wel te vertellen, maar niet over te dragen is.
Daarom is er ook geen afbeelding bij dit blog. Ik heb gekeken onder dood, death, la mort, der Tod, muerte, Hades en Hel, maar de beelden die ik daar tegenkom zijn heel erg stereotyp en doen de ervaringen van vrijdagavond volstrekt geen recht. Het is niet zoals op de plaatjes. Dood - anders dan u denkt.
Ik ben intens dankbaar en blij dat we dit hebben mogen meemaken. En ik verheug me nu al op de volgendke keer, op 22 november!

dinsdag 15 oktober 2013

Loslaten - vrijgeven - (laten) sterven

De energie neemt toe, zo naar vrijdag. Het zal dan ook volle maan zijn. Tegelijkertijd zal er een maansverduistering plaatsvinden.... sterke invloeden, kracht om dingen heel duidelijk van binnen te voelen, en kracht om ze naar buiten te laten komen.

Sjamanistische dood. Sterven om verder te kunnen leven. Sterven als continu proces. Het sterven van anderen waarmee we verbonden zijn, en ons eigen sterven. We zijn voortdurend aan het sterven: ieder moment sterven er cellen in ons lichaam, sterven er herinneringen, sterven er plannen, dromen, contacten... om ruimte te maken voor nieuwe cellen, nieuwe ervaringen, nieuwe mogelijkheden, dromen en mensen. Onze overtuigingen maken het ene sterven zwaar en pijnlijk, en merken het andere sterven niet eens op.

Sterven als stilstaan in de tijd. Wanneer een sterven zo'n schok teweegbrengt dat voor je gevoel de wereld stilstaat (dat is natuurlijk niet zo, jij staat even stil, maar de wereld draait door), 'bevriest' je leven als het ware. De energie vertraagt, verdikt, en vervuilt. Je lymfesysteem raakt overbelast, en daarmee langzamerhand al je organen. Je raakt je zware energie niet kwijt, deze hoopt op, met allerlei narigheid tot gevolg. Ook je denken wordt modderig en pruttig, draaiend in kringetjes in plaats van stromend. Je raakt vol met 'bagger'.
Het is dus zaak om, ook bij heel erg schokkende sterfervaringen, de energie te laten stromen, niet in brak water terecht te komen. Dat is precies de functie van de sjamanistische dood: het sterven actief beleven, waardoor de energie die vastzit/vastzat weer kan gaan stromen, en jij verder kunt leven. De sapstroom op gang brengen.

Waar is jouw sapstroom vertraagd, verdikt of opgedroogd? Wat zijn de punten waarop jij bent stilgestaan in de tijd? Wat mag er bij jou sterven/opgeruimd worden, opdat je levensenergie weer vrijelijk door je heen kan werken?
We gaan er mee aan de slag aanstaande vrijdag tijdens de trancereisworkshop sjamanistische dood aan de Bieleveldslaan 14 in Harkstede. We beginnen om 20.30 uur, en vanaf 20.15 uur is de deur open. Neem lekker warme sloffen mee, want schoenen en jassen blijven in de hoofdwoning, en een tientje als bijdrage.

Tot dan!

zaterdag 12 oktober 2013

Sjamanistische dood - Trancereis 18 oktober in Harkstede


Veel mensen focussen tegenwoordig als het over de dood gaat vooral op de positieve kanten ervan, de pijnloze kanten. "Er is geen dood, alleen verandering, transformatie". "Je ziel/geest sterft niet, alleen je lichaam houdt er mee op".
En dat is ook zo. Daarnaast staat dat veel mensen opzien tegen sterven. Het absolute sterven, als je lichaam er mee ophoudt. Maar ook het minder definitieve sterven. Bijvoorbeeld als je een partner verliest aan dood of scheiding. Dan sterft er een deel van jou, het deel dat levend verbonden was met die persoon. Of het 'sterven' van overtuigingen die je meedraagt.
Als de scheiding door jou niet gewild is, kan het heel moeilijk zijn om dat proces toch te laten gebeuren. Vergelijk het maar met het verschil tussen een boomblad dat in de zomer van de tak getrokken wordt, en het blad ernaast dat gewoon in de herfst door de boom vrijgegeven wordt, zodat beiden kunnen loslaten. Dat wat sterven moet, sterft, en dat wat mag voortleven, leeft voort.

In de boekenkast van mijn moeder staan veel gedichtenbundels, waaronder een aantal van Vasalis. En zo komt het dat ik het volgende gedicht voor het eerst gelezen heb toen ik 16 was, en net voor het eerst 'helemaal' misbruikt was door mijn vader. Het gedicht is me altijd bijgebleven. Het heeft me geholpen om in het reine te komen met het sterven dat ik toen ervoer.

Sotto voce

Zoveel soorten van verdriet
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo'n pijn,
maar het afgesneden zijn.

Nog is het mooi, 't geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden:
mazen van uw afwezigheid
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.
Arm en beschaamd zo arm te zijn.

De wereld waarin ik meende te leven was definitief stukgescheurd, en ik had me maar te redden.

Ik had afscheid te nemen van beelden en verwachtingen die ik had. Van mezelf, van mijn vader en moeder, mijn broers. De wereld om me heen. De veiligheid die ik als kind en puber als vanzelfsprekend verwachtte, was een illusie. En dat deed pijn. Het afgesneden zijn van die illusie van veiligheid deed heel erg zeer. Het heeft heel lang geduurd voordat ik die illusie, dat verlangen, kon vrijgeven, kon laten gaan. En daarin lag de heling: mijn overtuigingen over veiligheid of onveiligheid waren veel minder belangrijk dan ik ze gemaakt had.
Uiteindelijk kon ik het blaadje loslaten, naar de grond laten dwarrelen en laten sterven. Ik bleef leven, sterker en vitaler dan ooit. Ik had laten sterven wat sterven moest: mijn stilstaan in de tijd, en mijn vasthouden aan overtuigingen die me niet hielpen. En dus hield ik mijn levenskracht bij mij, klaar voor de nieuwe lente en de zomer.

In de komende trancereis gaan we werken met het thema Dood. Je eigen dood, iedere keer weer, in dit leven. De dood van geliefden, en scheiding van geliefden. De dood van overtuigingen die je niet helpen. We zullen oefeningen doen om in het moment van sterven te zijn, en een trancereis maken naar de sjamanistische dood.
Herfst is een tijd van oogst. En die oogst bestaat mede uit het laten sterven wat sterven mag of moet.

We beginnen weer om 20.30 uur, aan de Bieleveldslaan 14 in Harkstede. Kosten 10 Euro. En neem lekkere warme sloffen mee! De schoenen moeten namelijk in het andere huis blijven.

Ik heet jullie alvast van harte welkom bij de heerlijke houtkachel,

Liefs,
Maria