De Schaduw hoort bij je zoals het Licht bij je hoort. Juist in het felste licht heb je de scherpste schaduwen. Ze zijn, zoals alles, één.
Maar zo voelt het niet.
Het Licht voelt vaak prettig: warm, koesterend, openend, helder, lekker.
De andere kant, de Schaduw, voelt vaak onprettig: kil, afsluitend, onduidelijk, confronterend, niet lekker.
En het is niet meer dan menselijk om je af te wenden van wat niet prettig voelt, en te verlangen naar wat prettig voelt. Maar ja, de schaduwkant is er wel, en laat zich niet negeren.
Ik merk dat op dit moment in optima forma. Ik heb voortdurend lichamelijke pijn, vooral in m'n nek en hoofd. Daardoor ben ik moe, en wil ik slapen, maar ik rust niet uit van het slapen, en de pijn wordt ook niet minder. Totdat ik me realiseer dat het 'verdwijnen in de slaap' ook een manier is om mijn pijnen, mijn schaduwen, niet te aanvaarden: ik ga er bij weg. Er zijn andere manieren: pijnstillers, acupunctuur, fysiotherapie, en wat voor behandelingen er nog meer te bedenken zijn.
Maar een belangrijke kern van mijn probleem, het weggaan bij mijn schaduwen, wordt daardoor niet opgelost, integendeel.
Gisteren verging ik van de nek- en hoofdpijn. En niets hielp: slapen, nek bewegen, warmte, ontspannen... Ik zag een filmpje van Keisha Crowther mbt Fukushima, en hoe we nu, met onze liefde, kristallen, en ons besef dat wij zelf het grote 'Ik Ben' zelf zijn de radioactieve energie daar kunnen transformeren. Ik betrok dat op mezelf: kennelijk is er in mij op dit moment een energie die verstorend werkt en pijn veroorzaakt. Hoe zou het zijn om die energie lief te hebben, en mezelf eraan te herinneren dat ik het grote 'Ik Ben' ben? Ik begon het als een mantra tegen mezelf te zeggen: Ik heb mezelf lief, ik heb mijn pijn lief, ik ben liefde. En de kwaliteit van de pijn veranderde, de druk ging er vanaf. Het is nog niet helemaal weg, ik ben nog aan het onderzoeken wat het me te vertellen heeft. Maar het is me wel duidelijk: mijn Schaduwen zijn er bij gebaat om gezien, gehoord en liefgehad te worden. Wanneer ik mijn ideaalbeelden loslaat, en mezelf als geheel liefheb, kunnen mijn schaduwen zichzelf zijn, zonder via pijn of andere narigheid om aandacht te vragen.
Wel brengt dit voor mij een grote kwetsbaarheid met zich mee. Ik ben op dit moment supergevoelig: alles komt volledig binnen. Ik heb geen pantser. En dat is goed, dat is iets om mee te leren leven. Het doet minder pijn dan mijn genegeerde schaduwen! Ik dank het Groot Mysterie voor deze lessen, en dat ik ze door mag geven.
Aanstaande vrijdag zullen we via oefeningen, een trancereis en nog een paar oefeningen (enkele van) onze Schaduwen in ons bewustzijn brengen, en ons in Liefde ermee verbinden.
Start om 20.30 uur in de Studio van Hans aan de Bieleveldslaan 14 in Harkstede. Vanaf 20.15 uur staat de thee klaar. Vergeet je sloffen met goede zolen niet, en een tientje voor de kosten.
Het zal donker zijn, en we worden bijgestaan door Uil, opdat we ook in de duisternis verlichting mogen vinden.
Liefs, en tot vrijdag,
Maria
Geen opmerkingen:
Een reactie posten