The day after the night before....

Zo, gisteren de tweede trancereis van het seizoen gehad. Was een bijzondere avond.
Het was om te beginnen nu echt herfstig, met harde regen aan het begin van de avond. Hierdoor leek het erop dat er niet veel mensen zouden komen, maar om 20.00 uur waren we toch met ons tienen. Een mooie groep.

Voordat de avond begon had ik de ruimte gereinigd met salie. Nadat iedereen zich had voorgesteld begon ik met het aanroepen van de krachten van de windrichtingen, Moeder Aarde en Vader Hemel. Hierna gingen we naar de grote werkruimte, waar iedereen eerst een eigen nestje maakte, voor de trancereis straks.

De eerste oefening was een Tibetaanse kristalreiniging. Bij deze reiniging stel je je voor dat er vanuit de aarde heel fijn, heel puur zand omhoog komt door je voeten. Het zand stijgt langzamerhand door je benen, je bekken, je lichaam, je armen, nek, handen en hoofd, totdat het er bij je vingertoppen en kruin weer uitstroomt. Het zand neemt alle ongerechtigdheden die van binnen aan je vast zaten mee. Op een gegeven moment stopt de toestroom van zand van onderen, en stroom je via je kruin en vingertoppen helemaal leeg. Dan ben je helemaal opgeruimd, en door de kristallen samenstelling van het zand, opgeladen met nieuwe energie.
Daarna gingen we onze oogst van het afgelopen jaar bij langs - dat was immers het thema van de avond. We lieten muziek van Gabriëlle Roth door ons heen stromen net zoals het zand, en met de stroming van de muziek gingen we het afgelopen jaar in omgekeerde volgorde na, te beginnen bij oktober 2012 en eindigend bij november 2011. De neerslag van de indrukken die waren opgedaan kon iedereen kwijt op een blaadje, in tekst en/of beeld.

En toen was het tijd voor de trancereis. Na een ontspanningsoefening gingen we aan de wandel langs een meer in de schemering. Op een gegeven moment kwamen we aan een strandje. Er bleek in de verte een bootje aan te komen. Het bootje legde aan, en de priesteres die er in stond nodigde je uit om aan boord te komen. Zacht nam de boot je mee over het meer. Het werd donkerder en donkerder, en in de mist kon je geen hand voor ogen meer zien. Plotseling hief de priesteres haar handen omhoog, en haalde ze met een majestueus gebaar weer neer. Daar lag Avalon, badend in het licht van de afnemende maan..... de boot legde aan.... en daar begon ieders individuele reis.

 

Opnieuw waren de ervaringen heel divers. Van heel gedetailleerde, uitgebreide belevenissen tot enkele kleurervaringen tot gewoon lekker liggen en ontspannen. Wel was iedereen na afloop tevreden over haar of zijn eigen reis: er was iets meegemaakt dat kon dienen als steun in de rug wanneer je je de komende winter (spiritueel) niet zo goed voelt.

Het was weer mooi. Ik ben weer dankbaar. En ik verheug me nu al op 23 november, de volgende keer!